Długo zastanawiałam się nad tym, czy poruszyć tu temat rodziców walczących o lepszy byt dla swoich niepełnosprawnych dzieci. Brzydzi mnie upolitycznienie sprawy. To, że nawet w takich okolicznościach - krzyku bezsilności tych najbardziej potrzebujących - każdy myśli w pierwszej kolejności o tym, jak wykorzystać tę sytuację. Jak perorować, gestykulować przed kamerami, aby wypaść najlepiej. Że znów skupili się na splugawieniu drugiej strony, zamiast dla odmiany usiąść razem i zastanowić się, co można zrobić...
Nie chcę wnikać w aspekt polityczny problemu, tylko społeczny. Do wczoraj łudziłam się, że głosy przeciwne wspieraniu finansowemu rodzin niepełnosprawnych dzieci, są sztucznie wygenerowane, albo opłacane dla podsycenia dyskusji, zrobienia tzw. szumu medialnego wokół sprawy.
